Od długiego czasu ludzkość wierzyła, że jedynym istotami zdolnymi doświadczać emocji są ludzie. Jednak okazuje się, że zwierzęta również mogą odczuwać różne emocje, mimo braku zdolności do ich werbalnego wyrażenia. Ze względu na różnice w komunikacji międzygatunkowej, mogą natomiast występować problemy w utrzymaniu zdrowych i prawidłowych relacji między właścicielem a jego pupilem. I tutaj pojawia się potrzeba specjalisty, którym jest zoopsycholog – ekspert odniesieniu do związków człowieka ze zwierzętami. Wyjaśnimy, jak można zostać zoopsychologiem, jakie są specyficzne obowiązki tej roli oraz czy jest to rentowny zawód.

Zrozumienie zawodu zoopsychologa: co to jest i jakie ma obowiązki?

Zoopsychologia jako profesja jest stosunkowo nowa w Polsce, została oficjalnie wpisana do rejestru zawodów Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej 1 lipca 2007 roku. W świetle obowiązującej definicji, zoopsycholog to specjalista od relacji między człowiekiem a zwierzętami towarzyszącymi. W praktyce jest to doradca, który pomaga właścicielowi zwierzęcia w budowaniu satysfakcjonującej dla obu stron relacji. Jego zadaniem jest, między innymi, pomaganie w zrozumieniu zachowań typowych dla danego gatunku. Głównym celem terapii prowadzonej przez zoopsychologa jest eliminacja lub zminimalizowanie niepożądanych i niepokojących zachowań zwierzęcia oraz wyjaśnienie opiekunom przyczyn takiego zachowania, co często ułatwia jego zaakceptowanie.

Rola zoopsychologa podczas konsultacji behawioralnej polega na przeprowadzeniu szczegółowego wywiadu z właścicielem zwierzęcia i zdobyciu informacji na temat istniejących problemów, a także na obserwacji zachowań zwierzęcia w jego naturalnym środowisku. Dopiero po zidentyfikowaniu przyczyn określonego zachowania, specjalista może zaproponować opiekunowi plan terapeutyczny.

Zoopsycholog oferuje również porady dotyczące odpowiedniego wychowywania młodych zwierząt. Może także udzielić pomocy w przypadku wyboru odpowiedniego zwierzęcia do danego otoczenia, na przykład gdy w domu jest małe dziecko czy kiedy istnieje potrzeba dzielenia przestrzeni z innym domowym pupilem.