Wiele osób zna rzeżuchę głównie jako element dekoracyjny stołów wielkanocnych. Jest to roślina tanio dostępna i łatwa w uprawie. Jednak niewielu zdaje sobie sprawę, że rzeżucha, znana naukowo jako Lepidium sativum, jest nie tylko estetycznie przyjemna dla oka, ale również pełna wartości odżywczych i korzyści zdrowotnych.

Rzeżucha, zwana również pieprzycą siewną lub rzeżuchą ogrodową, należy do rodziny kapustowatych i jest szeroko rozpowszechniona na całym świecie. Liczne gatunki, nazywane różnie „rzeżuchą”, takie jak rzeżucha łąkowa czy akwariowa, tworzą własny, odrębny klasyfikacyjny zespół roślin. To może być mylące, jednakże nasza uwaga skupia się na pieprzycy siewnej, czyli roślinie powszechnie określanej jako rzeżucha. Ale skąd ta roślina pochodzi i jak ją uprawiać?

Zgodnie z informacjami historycznymi, rzeżucha wywodzi się z południowo-zachodniej Azji lub północnej Afryki. W czasach Imperium Rzymskiego była już dobrze znana i ceniona. Obecnie jest popularna na całym świecie, a w Polsce szczególnie podczas Świąt Wielkanocnych, kiedy to w wielu domach jest uprawiana zarówno dla celów dekoracyjnych, jak i konsumpcyjnych.

Uprawa rzeżuchy nie jest skomplikowana. Nasiona są rozprowadzane na wilgotnej ligninie lub gazie i codziennie zraszane wodą przez kilka dni. Po około tygodniu otrzymujemy intensywnie pachnące kiełki. Niektóre osoby traktują rzeżuchę jedynie jako element ozdobny, umieszczając wśród niej tradycyjnego baranka wielkanocnego. Jednak większość osób wykorzystuje ją do urozmaicania świątecznych potraw, takich jak jaja, sałatki i mięsa. Kiełki mają ostry, pieprzny smak, który jest charakterystyczny dla tej rośliny. Pomimo tego, że rzeżucha jest najbardziej popularna podczas Wielkanocy, można ją uprawiać przez cały rok, korzystając z jej wartości odżywczych niezależnie od sezonu.

Rzeżucha to prawdziwa skarbnica zdrowia. Zawiera wiele makro i mikroelementów, antyoksydanty, tłuszcz, białko, węglowodany, błonnik, cukry oraz witaminy, takie jak A, B1, B2, B3, B6 i B9, C, E i K. Jest też bogatym źródłem minerałów – zawiera cynk, jod, magnez, potas, siarkę, sód, wapń i żelazo.

Dzięki zawartości wapnia może pomóc w poprawie stanu zębów i kości. Jod jest niezbędny dla osób z niedoczynnością tarczycy – również go znajdziemy w kiełkach rzeżuchy. Siarka ma korzystny wpływ na skórę i włosy. Sok z rzeżuchy jest często wykorzystywany jako naturalny kosmetyk do wzmacniania włosów, oczyszczania i napięcia skóry oraz leczenia trądziku. Ze względu na wysokie stężenie siarczanów rzeżucha ma działanie detoksykacyjne i odkażające. Lecz z tego samego powodu nie zaleca się spożywania jej w dużych ilościach – dla nerek jest to obciążające. Wystarczy kilka łyżek dziennie, by przyspieszyć metabolizm, regulować pracę jelit i pobudzać apetyt. Rzeżucha pomaga także kontrolować poziom glukozy we krwi, dzięki czemu zapobiega napadom głodu.